மக்களுக்கும், மாநிலங்களுக்கும் மறுக்கப்படும் இறையாண்மை! பேரரசாக மாறத் துடிக்கும் ஒன்றிய அரசு!

ராஜன் குறை

தேர்தல் ஆணையம் அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் அடிப்படையையே மாற்றி அமைக்கிறது. இந்திய குடியரசு வரலாற்றில் முக்கியமான ஒரு உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்பு உண்டென்றால் அது கேசவானந்த பாரதி வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் அரசியலமைப்பு சட்ட அமர்வு வழங்கிய தீர்ப்புதான். அதில் அழுத்தம் திருத்தமாக அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் அடிப்படைக் கட்டுமானத்தை மாற்ற முடியாது என்ற தீர்ப்பினை வழங்கியது உச்ச நீதிமன்றம். அந்த தீர்ப்பினை மதிப்பதாக இருந்தால் தேர்தல் ஆணையம் தற்போது நிகழ்த்தும் வாக்காளர் பட்டியல் சிறப்புத் தீவிர திருத்தத்தை உடனே நிறுத்த வேண்டும்.

காரணம் குடிமக்களின் வாக்குரிமையை தேர்தல் ஆணையம் நிபந்தனைக்குட்பட்டதாக மாற்றுகிறது. அவர்கள் பல ஆவணங்களைத் தந்து தங்கள் குடியுரிமையை நிரூபித்தால்தான் வாக்குரிமை உண்டு என்று சொல்கிறது. ஒருவர் இந்த நாட்டின் குடிநபர் இல்லையென்றால் அதனை அரசுதான் நிரூபித்து அவரை வெளியேற்ற வேண்டும் அல்லது தகுந்த சட்ட நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். அதற்கு மாறாக அனைத்து மக்களையும் நான் குடிநபர்தான் என்று நிரூபிக்கச் சொல்லி கேட்க முடியாது.

தமிழ்நாட்டில் நடைபெறும் SIR நடைமுறையில் மேலும் கடுமையான பிரச்சினைகள் ஏற்படுகின்றன. தமிழ்நாட்டில் 2002 முதல் 2005 வரை வாக்காளர் பட்டியலில் சிறப்புத் திருத்தம் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. அதன் முதல் கட்டம் முடிந்தபோது வழக்குகள் தொடுக்கப்பட்டு, மீண்டும் அந்த சீர்திருத்தம் நடத்தப்பட்டு 2005-ஆம் நிறைவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இப்போது என்ன செய்கிறார்கள் என்றால் வாக்காளர் பட்டியலில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் அந்த ஆண்டுகளில் எங்கே வசித்தார்கள், வாக்களித்தார்கள் என்று கூறவேண்டும் என்று கேட்கிறார்கள். அப்படி ஒருவர் வாக்களிக்கவில்லையென்றால் அவரது தாய் தந்தையர் எங்கே வாக்களித்தார்கள் என்று கேட்கிறார்கள். இந்த தகவல்களைத் தராவிட்டால் வாக்குரிமை கிடையாது என்று பல BLO-க்கள் மக்களை அச்சுறுத்துகிறார்கள். இதனால் வாக்காளர்கள் பலர் கடும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள்.

வாக்காளர் பட்டியலில் ஒருவர் பெயர் இருக்கிறது. அவரிடம் குடியுரிமைக்கான வேறு சான்றுகளும் உள்ளன. ஆதார் கார்டு, பாஸ்போர்ட், ரேஷன் கார்டு என்று ஏதோவொன்று இருக்கிறது. அதற்குப் பிறகும் எதற்காக 2002-ஆம் ஆண்டு விவரங்களைக் கேட்கிறார்கள்? எதற்காக தாய் தந்தையரைப் பற்றிக் கேட்கிறார்கள்? அது மட்டுமல்ல பல BLO-ஓக்கள் தாத்தா பெயர் என்ன, அவர் எங்கே வசித்தார் என்றெல்லாம் கேட்பதாகச் சொல்கிறார்கள். ஏனென்று கேட்டால் அதிகாரிகள் அப்படி கேட்கச் சொன்னதாகச் சொல்கிறார்கள். வெளிநாட்டிலிருந்து வந்தவர்களா என்று சோதிக்கிறார்களாம்.

நமது குடியரசில் இறையாண்மை என்பது மக்களிடம்தான் இருக்கிறது. பல கோடி மக்கள் கூடிப்பேசி முடிவுகளை எடுக்க முடியாது என்பதால் மக்கள் தங்கள் பிரதிநிதிகளைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். அவர்கள் அரசியலமைப்பு சட்டத்தை உருவாக்கினார்கள். அந்த சட்ட த்தின் அடிப்படையில் ஆட்சி புரிய அரசாங்கத்தையும் மக்கள் தங்கள் பிரதிநிதிகளை தேர்தல்களில் தேர்ந்தெடுப்பதன் மூலமே உருவாக்குகிறார்கள். இவ்வாறு மக்கள் உருவாக்கிய சட்டத்தின்படி, மக்கள் பிரதிநிதிகள் ஆட்சி செய்கிறார்கள் என்பதால்தான் இதன் பெயர் மக்களாட்சி.

இப்போது தேர்தல் ஆணையம் யாருக்கு பிரதிநிதிகளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை இருக்கிறதென்பதை அதுவே தீர்மானிக்கும் என்று சொல்கிறது. அதற்காக பல தரவுகளை கொடுக்கச் சொல்லி மக்களைக் கேட்கிறது. அப்போது மக்களின் இறையாண்மை என்பது மறுதலிக்கப்பட்டு வாக்குரிமை தேர்தல் ஆணையத்தால் மக்களுக்கு வழங்கப்படுவதாக மாறுகிறது. இது அரசியலமைப்பு சட்ட த்தின் அடிப்படைக் கட்டுமானத்திற்கு எதிரானதா இல்லையா என்பதே கேள்வி.

பீஹாரில் வாக்களர் பட்டியலில் இருந்து நாற்பது இலட்சம் வாக்காளர்கள் நீக்கப்பட்டுள்ளார்கள். இவர்கள் பட்டியலை வெளியிடச் சொல்லி உச்சநீதிமன்றம் கூறியுள்ளது. ஆனால் தேர்தல் ஆணையம் அந்த பட்டியலை வெளியிடவில்லை. ஏற்கனவே மரணமடைந்ததால் நீக்கப்பட்ட தாக க் கூறப்பட்ட பலர் மரணமடையவில்லை என்று உச்சநீதிமன்றத்தில் முறையிட்டுள்ளார்கள். இந்த நிலையில் நீக்கப்பட்டவர்கள் எல்லாம் யார், எந்த காரணத்திற்காக நீக்கப்பட்டார்கள் என்பது ஆராயப்பட வேண்டியுள்ளது. ஆனால் தேர்தல் நடந்து முடிந்துவிட்டது. 

தேர்தல் ஆணையம் வாக்காளர் பட்டியலை அனைவரும் தேடிப் பார்க்கத் தக்க வகையில் டைனமிக் டேடா பேஸ் என்னும் இயங்குநிலை தரவுக் கோப்புகளாக பகிர்ந்துகொள்ள மறுக்கிறது. இது மக்களின் அடிப்படை ஜீவாதார உரிமையான வாக்களிக்கும் உரிமை தொடர்புடையது என்பதால் அவர்கள் சார்பாக அதனைக் கேட்க யாருக்கும் உரிமை உள்ளது. ஆனால் தேர்தல் ஆணையம் தரவுகளை அதன் தனிப்பட்ட சொத்தாக பாவிக்கிறது.  காங்கிரஸ் கட்சி உருவாக்கியுள்ள https://rahulgandhi.in/awaazbharatki/votechori/ecdemand வலைத்தளத்தில் பல இலட்சம் பேர் இந்த தரவுகளைக் கோரி கையெழுத்திட்டு வருகிறார்கள். ஆனால் தேர்தல் ஆணையம் அசைந்து கொடுப்பதாகத் தெரியவில்லை.

தமிழ்நாட்டில் ஏராளமான வாக்காளர்கள் காணாமல் அடிக்கப்படுவார்கள் என்ற அச்சம் பரவலாக நிலவுகிறது. திருத்தப் பணியில் ஈடுபட்டுள்ள அதிகாரிகள் வெளிப்படையாகவே தகவல் கொடுக்காவிட்டால் உங்கள் பெயரை நீக்கிவிடுவோம் என்று கூறுகிறார்கள். மக்களின் இறையாண்மையைப் பறிக்கிறோம் என்று அவர்கள் உணர்வதில்லை. வாக்குரிமை என்பது அரசால் மக்களுக்கு வழங்கப்படும் உரிமை அல்லது போடப்படும் பிச்சை என்று கருதுகிறார்கள். மக்களுக்கு சேவை செய்யத்தான் அரசு, மக்களே அதன் எஜமானர்கள் என்ற உணர்வு முற்றிலும் மறக்கடிக்கப் பட்டுள்ளது.

அரசியல் கட்சிகளின் வாக்குச்சாவடி முகவர்கள் பலருக்கு உதவுகிறார்கள். தன்னார்வலர்கள் பலரும் உதவுகிறார்கள். ஆனால் பிரச்சினை என்னவென்றால் படிவங்களை பூர்த்தி செய்து தருவது என்பது ஒரு பகுதிதான். மற்றொரு முக்கியமான பகுதி யார் அவற்றை தரவேற்றம் செய்யப்போகிறார்கள் என்பதுதான். அங்கே நடக்கும் பிழைகள், முறைகேடுகளுக்கு யார் பொறுப்பேற்பார்கள், அவற்றை சீர் செய்ய போதுமான அவகாசம் உள்ளதா என்பதுதான் கேள்வி.

பதிவேற்றப்படும் தரவுகளை தேடக்கூடிய இயங்குநிலை தரவுகளாக பொதுவெளியில் பகிராவிட்டால் எத்தனை தவறுகள் நிகழ்ந்தாலும் அதனை யாராலும் சுலபத்தில் கண்டறிய முடியாது. காங்கிரஸ் கட்சி செயதுள்ளது போல விரிவாக ஒரு குழுவை அமைத்து பல மாதங்கள் ஆராய்ந்தால்தான் முறைகேடுகளை வெளிப்படுத்த முடியும். அப்படி வெளிப்படுத்தினாலும் தேர்தல் ஆணையம் அதற்கு எந்த பொறுப்பான பதிலும் சொல்வதில்லை. அதனை வழக்காகப் பதிவு செய்யச் சொல்கிறதே தவிர, வெட்டவெளிச்சமாகும் அந்த தவறுகளுக்கு சிறிதேனும் வெட்கப்படுவதில்லை.

மொத்தத்தில் மக்களின் இறையாண்மை என்ற கருத்தாக்கமே சிதைக்கப்பட்டுள்ளது என்றுதான் கூற வேண்டும். உன் குடியுரிமையை நிரூபித்து வாக்குரிமையை பெற்றுக் கொள் என்று சொல்வதும், அப்படி தரவுகள் தரப்பட்டாலும் வாக்காளர் பட்டியல் முறையாகத் தொகுக்கப் பட்டுள்ளதா என்பதை யாரும் பரிசோதிக்க முடியாத வகையில் தேர்தல் ஆணையம் தரவுகளை தனிச்சொத்தாக க் கருதுவதும் தேர்தல் ஆணையத்தையும், அதனை இயக்கும் ஒன்றிய அரசையும், எதேச்சதிகார அமைப்புகளாக மாற்றுகின்றது.

மாநிலங்களுக்கும் இறையாண்மை இல்லை!

அரசர்கள், பேர ரசர்களிடம் குவிந்திருந்த இறையாண்மையை மக்களுக்கு வழங்கியபோது அதனை குத்துக்கோடுகளாக மூன்று பிரிவுகளாகவும், கிடைக்கோடுகளாக மூன்று பிரிவாகவும் பிரித்தது அரசியலமைப்புச் சட்டம். சட்டமன்றம்/நாடாளுமன்றம், அரசு நிர்வாகம், நீதிமன்றம் என குத்துக்கோட்டு நிலையில் மூன்று பிரிவுகள். மூன்றுமே ஒன்றுக்கு ஒன்று நிகராக இறையாண்மையை பகிர்பவை.

கிடைக்கோட்டு நிலையிலும் மக்களின் இறையாண்மை மூன்று தளங்களிலான ஆட்சிகளில் பகிரப்பட்டது. உள்ளூராட்சி, மாநில அரசு, ஒன்றிய அரசாங்கம் ஆகியவையே அவை. இவை மூன்றுக்கும் அதிகாரங்கள் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டுள்ளன. இவை மூன்றிலும் மொழிவாரி மாநில அரசுகளே முக்கியத்துவம் மிக்கவை எனலாம். ஏனெனில் ஒரு மக்கள் தொகுதியின் அரசியல் தன்னுணர்வு என்பது அது பேசும் மொழியில்தான் வெளிப்படும் என்பது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி போலத் தெளிவானது.

எனவேதான் மக்களின் அரசியல் முரண்களம் என்பது மாநில அளவிலே கட்டமைக்கப் பட்டு தேர்தல்களில் மாநில அரசிற்கான அரசாங்கங்கள் அமைகின்றன. இதன் நீட்சியாகத்தான் ஒன்றிய அரசமைப்பதற்கான நாடாளுமன்ற தேர்தல்களும் நடைபெறுகின்றன. அந்த தேர்தலையும் மாநில அளவிலான முரண்களம்தான் தீர்மானிக்கிறது. தேசிய அளவிலான அரசியல் முரண்களம் என்பது சாத்தியமில்லை; காரணம் பன்னெடுங்கால பண்பாட்டுச் செழுமைக்கும், மொழிவழி தன்னுணர்வுக்கும் மாநிலங்களே கொள்கலம். தேசிய கட்சிகள் என்பவையும் அந்தந்த மாநில அளவில்தான் தங்கள் அரசியல் வேர்களைப் பதிக்கின்றன.

உதாரணமாக கர்நாடகத்திற்கும், மராத்தியத்திற்குமான எல்லை சார்ந்த பிரச்சினையில் கர்நாடக பாஜக கட்சியும், மராத்திய பாஜக கட்சியும் ஒரே நிலைபாட்டை எடுப்பதில்லை. ஹரியானா காங்கிரஸ் கட்சியும், பஞ்சாப் காங்கிரஸ் கட்சியும் அந்த மாநிலங்களுக்கு இடையிலான பிரச்சினைகளில் வேறு வேறு நிலைபாடுகளைத்தான் எடுக்கும். எனவே மாநிலங்கள் என்பவையே மக்கள் தொகுதிகளின் அரசியல் கொள்கலமாகவும், மாநில அரசுகளே மக்களது வரலாற்றுத் தன்னுணர்வின் வெளிப்பாடாகவும் இயங்குவது வெளிப்படையானது.

இந்திய கூட்டாட்சி முறை இந்த உண்மையை அங்கீகரிக்க மறுக்கிறது. ஒன்றிய அரசு மாநில ஆளுனர்களை நியமிப்பதன் மூலம் மாநில அரசுகளின் செயல்பாட்டை, சட்டமியற்றும் உரிமையை கட்டுப்படுத்த நினைக்கிறது. மாநில அரசு இயற்றும் சட்டங்களுக்கு ஆளுனர் அனுமதி அளிக்கத் தாமதம் செய்கிறார். அந்த சட்டங்களை குடியரசுத் தலைவருக்கு அனுப்புகிறார். குடியரசுத் தலைவர் என்றால் ஒன்றிய அரசு என்றுதான் பொருள். ஒன்றிய அரசு அந்த சட்டங்களை கிடப்பில் போடுகிறது. அப்படியானால் மாநில அரசின் இறையாண்மைக்கு என்ன மதிப்பு?

இந்தக் கேள்விக்கு மதிப்பளித்துதான்  தமிழ்நாட்டு அரசு தொடர்ந்த வழக்கில் ஏப்ரல் மாதம் நீதியரசர்கள் பர்திவாலா, மகாதேவன் ஆகியோர் அமர்வு மிக முக்கியமான தீர்ப்பினை வழங்கியது. அந்தத் தீர்ப்பு தமிழ்நாடு ஆளுனர் சட்ட வரைவுகளுக்கு ஒப்புதல் அளிக்காமல் காலம் தாழ்த்தியது தவறு என்று கண்டித்ததுடன், ஒரு சட்டத்திற்கு ஒப்புதல் அளிக்கவோ, மறுபரிசீலனைக்கு அனுப்பவோ, குடியரசுத் தலைவருக்கு அனுப்பவோ ஒரு மாதம் முதல் மூன்று மாதங்கள் வரை கால நிர்ணயம் செய்தது. அந்த சட்டம் குடியரசுத் தலைவருக்கு அனுப்பப் பட்டால் அவரும் குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் முடிவெடுக்க வேண்டும் என்று கூறியது. இந்த தீர்ப்பு மாநில அரசின் இறையாண்மையை முழுமையாக உறுதி செய்தது.

இந்த தீர்ப்புக்கு எதிராக மேல்முறையீடு செய்ய முடியாது என்பதால், ஒன்றிய அரசு குடியரசுத் தலைவர் மூலம் உச்ச நீதிமன்றத்திடம் விளக்கங்கள் கேட்டது. ஆளுனருக்கும், குடியரசுத் தலைவருக்கும் உச்ச நீதிமன்றம் காலக் கெடு வைக்க முடியுமா என்பது அந்தக் கேள்விகளுள் ஒன்று. அந்த கேள்விகளுக்கு விடையளித்த ஐந்து நீதிபதிகள் அமர்வு, இரண்டு விளக்கங்களை முக்கியமாக அளித்தது. ஒன்று, ஆளுனர் மாநில அரசின் பரிந்துரைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவர் என்பது. ஒரு மாநிலத்தின் இரண்டாவது அதிகார மையமாக அவர் செயல்படக் கூடாது என்று கூறியுள்ளது. ஆனால், ஆளுனருக்கு நீதிமன்றம் காலக்கெடு விதிக்க முடியாது என்றும் கூறியுள்ளது. அத்துடன் மட்டுமின்றி, சட்டமன்றத்தின் மறுபரிசீலனைக்கு அனுப்பி, சட்டமன்றம் மீண்டும் அந்த சட்ட த்தை நிறைவேற்றி அனுப்பினால் அப்போதும் அந்த சட்ட த்தை குடியரசுத் தலைவர் முடிவிற்கு ஆளுனர் அனுப்பலாம் என்றும் கூறியுள்ளது.

இந்த விளக்கங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு மீண்டும் சட்டங்கள் ஆளுனராலும், குடியரசுத் தலைவராலும் கிடப்பில் போடப்படலாம். மாநில அரசு பர்திவாலா, மகாதேவன் தீர்ப்பின் அடிப்படையில் உச்சநீதிமன்றத்தை நாடினால், ஒன்றிய அரசு ஐந்து நீதிபதிகள் விளக்கத்தைக் காட்டி அந்த வழக்கை அதிக நீதிபதிகள் கொண்ட அரசியலமைப்பு அமர்வுக்கு மாற்றக் கோரலாம். அப்போது மொத்த கேள்வியும் மீண்டும் பரிசீலனைக்கு உள்ளாக நேரலாம்.

ஒன்றியத்தில் ஆளும் கட்சியுடன் முரண்படும் கட்சிகள் ஆளும் மாநிலங்களை ஒன்றிய அரசு வெளிப்படையாக கட்டுப்படுத்த நினைப்பதும், பழிவாங்கும் போக்கில் செயல்படுவதும் தெள்ளத் தெளிவாக ஒரு அங்கீகரிக்கப் பட்ட நடைமுறையாக மாறி வருகிறது. ஏனெனில் ஒன்றிய அரசிடமே அதிகாரங்கள் குவிந்துள்ளன.

வளர்ந்துவரும் நகரங்களான கோவைக்கும், மதுரைக்கும் மெட்ரோ ரயில மைக்க மாநில அரசு விரும்பினால் ஒன்றிய அரசு அனுமதி மறுக்கிறது. ஆனால் பாஜக ஆளும் மாநிலங்களில் இவை போன்ற நகரங்களுக்கு மெட்ரோ திட்டங்களை அனுமதிக்கிறது. கேட்டால் போலியான காரணங்களைச் சொல்கிறது. மெட்ரோ திட்டங்களுக்கு ஒன்றிய அரசின் நிதிப்பங்களிப்பு என்பது சொற்பமானது. ஆனாலும் அனுமதி அளிக்கும் அதிகாரம் மொத்தமாக அதன் கையில்தான் இருக்கிறது.

அதைவிடக் கொடுமை நெல் கொள்முதலில் நடக்கிறது. மழை காரணமாக ஈரப்பதம் அதிகமான நெல்லை மாநில அரசு கொள்முதல் செய்யவும் ஒன்றிய அரசின் ஒப்புதல் தேவைப்படுகிறது. ஒன்றிய அரசு அந்த அனுமதியையும் மறுக்கிறது. இவையெல்லாம் மாநில அரசினால் சொந்தப் பொறுப்பில் செயல்படுத்தக்கூடிய நடைமுறைகள்தான். மாநில அரசுகள் சாத்தியமாக்கும் வளர்ச்சியினை நம்பித்தான் ஒன்றிய அரசின் பொருளாதாரம் இயங்குகிறது. ஆனால் மாநில அரசுகளுக்கு எந்த உரிமையும் இல்லாததுபோல ஒன்றிய அரசு நட த்துகிறது. அதன் நோக்கம் அரசியல் அதிகாரம் என்ற வகையில் மாநிலத்தின் மீது ஆதிக்கம் செலுத்துவதாக இருக்கிறது.

வாக்காளர் பட்டியல் திருத்த நடவடிக்கைகள், ஆளுனர் அதிகாரம் குறித்த உச்சநீதிமன்ற விளக்கம், மெட்ரோ திட்ட அனுமதி மறுப்பு, நெல் கொள்முதலில் ஈரப்பதத்தை அதிகரிக்க அனுமதி மறுப்பு என்று சென்ற வார நிகழ்வுகளை தொகுத்துப் பார்த்தால் மக்களுக்கும் மாநில அரசுகளுக்கும் எந்த இறையாண்மையும் கிடையாது என்று கூறி ஒன்றிய அரசு பேரரசாக மாறுவதாகவே எண்ண வேண்டியுள்ளது. மாநில அரசு கப்பம் கட்டும் சிற்ற ரசர்கள் போல நட த்தப்படுவது கூட்டாட்சித் தத்துவத்தை குழி தோண்டிப் புதைப்பதாகும்.

தி.மு.க எதிர்ப்பு என்ற பெயரில் மாநில உரிமைகளை காவு கொடுக்கும் எட்டப்பர்களாக எதிர்கட்சிகள் செயல்பட்டால் காலம் அவர்களை மன்னிக்காது. மாநில உரிமைகளைக் காக்க, மக்கள் இறையாண்மையக் காக்க அனைவரும் ஓரணியில் திரள்வது காலத்தின் கட்டாயம் எனலாம்.    

கட்டுரையாளர் குறிப்பு:  

ராஜன் குறை கிருஷ்ணன் – பேராசிரியர், அம்பேத்கர் பல்கலைக்கழகம், புதுதில்லி. இவரைத் தொடர்புகொள்ள: rajankurai@gmail.com