தலித்துகள் ஏன் மகாத்மா மெக்காலேயை நேசிக்கிறார்கள்?

ராபர்ட் கிளைவ் இந்தியாவை வென்றார். ஆனால் சாதியைக் கேள்வி கேட்கவில்லை. மகாத்மா மெக்காலே சுதந்திர இந்தியாவை முன்மொழிந்தார். சாதியை விமர்சித்தார். இவரை மட்டும் பல இந்தியர்கள் ஏன் அதிகம் வெறுக்கிறார்கள் என்பதை இது விளக்குகிறது.

சந்திர பான் பிரசாத்

கடந்த சில ஆண்டுகளாக, நான் எனது வீட்டில் சக தலித் செயற்பாட்டாளர்கள், எழுத்தாளர்கள், அறிவாளர்களுக்காக லார்ட் மெக்காலே விருந்தை நடத்தி வருகிறேன். புகழ்பெற்ற அறிஞர் டி. ஷியாம் பாபு அவரை மகாத்மா மெக்காலே என்று குறிப்பிட்டார். சமீபத்திய ஆண்டுகளில் இந்தியா தொடங்கியுள்ள காலனித்துவ நீக்கத் திட்டத்தை ஆதரிக்கும் பல இந்தியர்களை இது நிச்சயமாக எரிச்சலடையச் செய்யும். பிரதமர் நரேந்திர மோடி அண்மையில் லார்ட் மெக்காலேயின் செல்வாக்கை இந்தியக் கல்வியிலிருந்து வேரறுக்க விரும்புவதாகவும், காலனித்துவ மனநிலையை மாற்ற விரும்புவதாகவும் கூறினார்.

பிரிட்டிஷ் காலனித்துவவாதிகள் பிளாசிப் போரில் எளிதாக வென்றிருக்கலாம். ஆனால் இந்தியாவை ஆள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல. இந்தியாவின் சாதி அமைப்பு அவர்களுக்கு மிகப்பெரிய தலைவலியாக மாறியது. மெக்காலே இந்திய சமூகத்தின் மீது செலுத்திய சக்தியைப் பற்றி ஆய்வு செய்தால், தலித்துகள் அவரை ஏன் மகாத்மா என்று அழைக்க விரும்புகிறார்கள் என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொள்வீர்கள்.

இந்தியாவுக்கு வருவதற்கு முன்பே, மகாத்மா மெக்காலேவுக்குச் சாதி பற்றி ஓரளவு யோசனை இருந்தது. 1833, ஜூலை 10 அன்று ஹவுஸ் ஆஃப் காமன்ஸில் ஆற்றிய உரையில் அவர் இவ்வாறு கூறினார்: “படைப்புக் கடவுளின் தலையிலிருந்து வந்த பிராமணர்களுக்கு லேசான சட்டத் தொகுப்பும், அவருடைய பாதங்களிலிருந்து வந்த சூத்திரர்களுக்குக் கடுமையான சட்டத் தொகுப்பும் இருப்பது நிச்சயமாக எல்லா அமைப்புகளிலும் மிக மோசமானதாகும். சாதி வேறுபாட்டால் இந்தியா ஏற்கனவே கணிசமாகப் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது.”

காலனித்துவவாதிகள் சாதி அடிப்படையிலான பாரபட்சங்களையும் பாகுபாட்டையும் நாகரிக உலகிற்குப் பொருத்தமற்றதாகக் கருதினார்கள். மகாத்மா மெக்காலே சாதிக்கு எதிராகக் கட்டவிழ்த்துவிட்ட பிரச்சாரம், பின்னர் பிரிட்டிஷ் நிர்வாகிகளால் நிலைநிறுத்தப்பட்டது. 1930களின் முற்பகுதியில் நடந்த வட்டமேசை மாநாடுகளின்போது வெளிப்பட்ட தலித் பிரச்சினையில் காலனித்துவவாதிகள் காட்டிய அனுதாபம், அவர் விதைத்ததன் விளைவாகும். பி.ஆர்.அம்பேத்கர் தொழிலாளர் அமைச்சராக வைஸ்ராய் கவுன்சிலில் சேர்க்கப்பட்டதும், லார்ட் மகாத்மா மெக்காலே தொடங்கிய திட்டத்தைப் பிரதிபலித்தது.

விஞ்ஞானத்தையும் ஐரோப்பிய ஒழுக்க நெறிகளையும் இந்தியாவில் விதைப்பதற்கான லார்ட் மெக்காலேயின் முயற்சிகள் 1854இல் சார்லஸ் வூட்ஸின் அனுப்பப்பட்ட ஆவணத்தில் (Charles Wood’s despatch) பலனளித்தது. மெக்காலேயின் ஆங்கிலக் கல்வி இந்தியாவில் செயல்படுத்தப்பட்டது. ஆனால் சாதி எனும் அரக்கன் ஆட்சியாளர்களைத் தொந்தரவு செய்தபடியே இருந்தான்.

“கல்வியின் விஷயத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினர் இன்னும் இந்துக்களின் முக்கியப் பிரிவினரை விட வெகு தொலைவில் உள்ளனர். பொதுப் பள்ளிகளில் தாழ்த்தப்பட்ட சாதிக் குழந்தைகளை அனுமதிப்பதற்கு எதிராக ஆழமாக வேரூன்றிய பாரபட்சம் இருந்தது,” என்று இந்தியாவில் கல்வியின் முன்னேற்றம் (Progress of Education in India) என்ற ஆவணம் குறிப்பிடுகிறது. புதிதாக வளர்ந்துவரும் ஆங்கிலக் கல்வி முறையில் தலித் குழந்தைகள் கல்வி கற்பதற்கு வன்முறை வடிவிலான எதிர்ப்பு கிளம்பியது. அப்போது கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியின் ஆட்சி நடந்துகொண்டிருந்தது.

1857, மே 20 அன்று கல்வித் துறை ஒரு சுற்றறிக்கையை வெளியிட்டது. எந்தவொரு மாணவருக்கும் சாதியின் அடிப்படையில் அரசு கல்லூரி அல்லது பள்ளியில் அனுமதி மறுக்கப்படக் கூடாது என்று கூறியது. தாழ்த்தப்பட்ட சாதிக் குழந்தைகளைச் சேர்க்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தப்பட்டது 1860இல் வெளியுறவுச் செயலாளர் இதை மீண்டும் வலியுறுத்தியதாக ஹண்டர் கமிஷன் குறிப்பிட்டது.

வூட்ஸின் ஆவணத்திற்குப் பிறகு, சாதிய அமைப்பிற்கும் காலனித்துவவாதிகளுக்கும் இடையே போர் வெடித்தது. பம்பாய் மாகாணத்தின் கைரானா மாவட்டத்தில் ஆறு தலித் கிராமங்கள் எரிக்கப்பட்டன. மற்ற இடங்களில் தலித்துகளின் பயிர்கள் தாக்கப்பட்டன, குழந்தைகள் விரட்டப்பட்டனர். சாதிக் குழந்தைகள் சமூகத் தீட்டுக்கு அஞ்சி, சலுகை பெற்ற பள்ளிகளிலிருந்து விலகியதால் பல பள்ளிகள் மூடப்பட்டன.

1882இல் அமைக்கப்பட்ட ஹண்டர் கமிஷன், “தாழ்த்தப்பட்ட சாதிக் குழந்தைகளுக்காகத் தனிப் பள்ளிகள் அல்லது வகுப்புகளை நிறுவ வேண்டும்” என்று கோரியது. WW ஹண்டர் தன்னுடைய அறிக்கையில், தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்புக் குழந்தைகளைச் சேர்ப்பதில் அரசாங்கத்தின் இயலாமையை வெளிப்படுத்தினார். அப்போதுதான் தலித்துகளுக்கான தனிப் பள்ளிகள் என்ற யோசனை வந்தது.

பம்பாய் மாகாணத்தில் 16 தனிப் பள்ளிகளும், மத்திய மாகாணங்களில் நான்கு தனிப் பள்ளிகளும் ஏற்கெனவே இருப்பதைக் கமிஷன் அடையாளம் கண்டிருந்தது. உயர்சாதி தேசியவாதிகளின் விருப்பத்திற்கு மாறாக, பிரிட்டிஷ் காலனித்துவவாதிகள் இந்தியா முழுவதும் தலித்துகளுக்காக தனிப் பள்ளிகளை நிறுவினர். எனது சொந்த கிராமமான உத்தரப் பிரதேசத்தின் ஆசம்கரில்கூட ஒரு பள்ளி அமைக்கப்பட்டது. எனினும் இந்த அரிஜன் பால் வித்யாலயா அனைத்துச் சாதி மாணவர்களையும் அனுமதித்தது. நான் அங்கேதான் படித்தேன்.

ஆங்கிலம் வெறும் மொழி அல்ல

இன்று, பிரிட்டிஷார் இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்திய ஆங்கிலக் கல்வி, மொழித் திட்டமாக மட்டுமே தவறாகக் கருதப்படுகிறது. அது அப்படியல்ல. மகாத்மா மெக்காலேயின் கல்வி பற்றிய குறிப்புகள் (Minutes on Education – 1835) அறிவியலிலும் மேற்கத்தியத் தத்துவத்தின் மீதும் அது கவனம் செலுத்தியது. அந்தக் காலனித்துவத் திட்டத்தின் மிகப் பெரிய பயனாளியாக இந்தியா உள்ளது. மகாத்மா மெக்காலேயின் கல்வி பற்றிய குறிப்புகள் இல்லாமல், ஐ.டி. துறையில் இந்தியர்களின் மேன்மையையும் அறிவியலில் சிறந்து விளங்குவதையும் பற்றி யோசித்துப் பாருங்கள். ஐபிசி, சிஆர்பிசி, மாவட்ட நீதிமன்றங்கள், ஆட்சியர் அலுவலகங்கள், கல்வி நிறுவனங்கள், இரயில்வே, தகவல் தொடர்பு இணைப்பு ஆகியவை இல்லாமல் இந்தியாவின் சட்டச் சூழலைப் பற்றி யோசித்துப் பாருங்கள்.

மெக்காலேயின் பார்வையில் சுதந்திர இந்தியா

ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தில் (JNU) படித்த நாட்களுக்குப் பிறகு, லார்ட் கிளைவைவிட இந்தியர்கள் ஏன் மகாத்மா மெக்காலேயை அதிகம் வெறுக்கிறார்கள் என்று நான் யோசித்தேன். கிளைவ் போர்க் காலத் தலைக்கவசம் அணிந்திருந்தார். ஒரு கையில் வாளையும் மற்றொன்றில் துப்பாக்கியையும் வைத்திருந்தார். அவருடைய கண்களில் வஞ்சகம் இருந்தது. அவர் இந்தியர்களைப் பார்த்து முறைத்தார். அவர்கள்மீது துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தினார். 1757ஆம் ஆண்டு பிளாசிப் போரில் வென்று இங்கிலாந்துக்கு ஒரு பேரரசைப் பரிசளித்தார்.

இதற்கு மாறாக, மகாத்மா மெக்காலே, இரண்டு பேனாக்களுடனும் ஒரு மைப்புட்டியுடனும் இந்தியாவுக்கு வந்தார். அவர் அரசர்களைப் போல உடையணிந்தார். பண்பாளர்கள் அணியும் தொப்பியை அணிந்திருந்தார், மேலும் கருணையுடன் நடந்தார்.

மகாத்மா மெக்காலே இந்தியாவை இழிவாக நினைத்தாரா? 1833, ஜூலை 10 அன்று ஹவுஸ் ஆஃப் காமன்ஸில் அவர் ஆற்றிய இந்திய அரசாங்கம் பற்றிய உரையில் அவர் என்ன சொன்னார் என்று பாருங்கள்:

“நமது ஆட்சியில் இருப்பதற்குப் பதிலாக, இந்திய மக்கள் நல்லதொரு ஆட்சியின் கீழ் சுதந்திரமாக இருப்பது அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, நமக்கும் நல்லது. அவர்கள் ஆங்கிலேயத் தளபதிகளுக்கும் ஆங்கிலேய நீதிபதிகளுக்கும் சலாம் போடுவதைவிட, தங்களுடைய மன்னர்களால் ஆளப்பட்டு, நம்முடைய துணிமணிகளை அணிந்து, நம்முடைய கருவிகளுடன் வேலை செய்வது மிகவும் நல்லது. நாகரிகமடைந்த மனிதர்களுடன் வர்த்தகம் செய்வது நாகரிகமற்றவர்களை ஆள்வதைவிட லாபகரமானது.”

“நமது இந்தியப் பேரரசில் எந்தவொரு பூர்வீகக்குடியும் அவருடைய நிறம், வம்சாவளி அல்லது மதம் காரணமாக அரசுப் பணிகளில் சேரவிடாமல் செய்யக் கூடாது என்ற உன்னதமான சட்டத்தைப் பிறப்பிக்க வேண்டும்” என்று அவர் அதே உரையில் வேறு இடத்தில் கூறினார்.

மெக்காலே இந்தியாவை இழிவுபடுத்தினாரா?

கல்வி பற்றிய குறிப்புகளில் அவர்: “ஒரு நல்ல ஐரோப்பிய நூலகத்தின் ஒற்றை அலமாரி இந்தியாம் அரேபியா ஆகிய நாடுகளின் ஒட்டுமொத்த பண்டைய இலக்கியங்களைவிட மதிப்புமிக்கது” என்று கூறியபோது, மெக்காலே இந்தியாவை இழிவுபடுத்தினாரா? அல்லது இந்தியாவில் பகுத்தறிவு அடிப்படையிலான மேற்கத்தியக் கல்வியின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துவதற்காக அப்படிச் சொன்னாரா? அவர் இந்தியாவையோ அல்லது தனது நாட்டையோ கேலி செய்யவில்லை. இந்திய நவீனத்துவத்தின் தந்தை, தனது கருத்தை அழுத்தமான சொல்லாடலாக முன்வைத்து, அந்தக் காலத்தின் மிகச் சிறந்ததை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள் என்று கூறுகிறார்.

மெக்காலே இந்தியாவை ஒரு சுதந்திர நாடாக — இங்கிலாந்திலிருந்து விடுபட்ட நாடாக — கற்பனை செய்தார். அதனால்தான் நான் மகாத்மா மெக்காலேயை ‘ஆரம்பகால காந்தி’ என்று குறிப்பிடுகிறேன்.

இந்தியர்கள் ஏன் மெக்காலேயை வெறுக்கிறார்கள்?

‘காலனித்துவ மனநிலை’ என்று அழைக்கப்படுவது விடுதலைக்கு வழிவகுக்கும் ஒன்றாகும். இது சமஸ்கிருதம், ஆங்கிலம் ஆகிய இரண்டு மொழிகளுக்கு இடையேயான இடைவெளி மட்டுமல்ல. இது சமூகத்தைப் பற்றிய இரண்டு வழிகளுக்கு இடையேயான பரந்த இடைவெளியாகும். வணக்கம் சொல்லும்போது ஒரு தலித்தின் தலை குனிய வேண்டும். குட்மார்னிங் சொல்லும்போது, அவர்களுடைய தலை நிமிர்ந்து இருக்கும். தலித்துகளின் வேட்டி முழங்காலுக்குக் கீழே இருக்கக் கூடாது. ஆனால் ஆங்கிலேயர்களின் முழுப் பேண்டுகளுக்கு அத்தகைய படிநிலைகள் இல்லை.
ராபர்ட் கிளைவ் இந்தியாவைத் தோற்கடித்தார், ஆனால் சாதியைக் கேள்வி கேட்கவில்லை. மகாத்மா மெக்காலே ஒரு சுதந்திர இந்தியாவை முன்மொழிந்தார், சாதியை விமர்சித்தார். அதுதான் கிளைவைவிட மெக்காலேவை இந்திய உயர் சாதியினர் ஏன் அதிகம் வெறுக்கிறார்கள் என்பதற்கான காரணம்.

சந்திர பான் பிரசாத் ‘Caste by 2050’ என்ற புத்தகத்தை எழுதியவர். அமெரிக்காவின் ஜார்ஜ் மேசன் பல்கலைக்கழகத்தில் உள்ள மெர்காடஸ் மையத்துடன் (Mercatus Centre) தொடர்புடையவர்.

நன்றி: தி பிரிண்ட்